Hizkuntzaren problema honetan Loidiren esperientza da interesgarriena. Loidiren irtenbidea populismoa izan zen. Purismoak prosa osoa kutsatzen zuen garai hartan, haren euskera herrikoi eta bizia soluziorik progesistena zen, baina ez behin-betikoa, ez baitu gainditzen purismo-mokdoilokeria dualismo faltsoa, eta idazkerari «euskal» kutsu bat eman nahirik, literatura prosan inolaz ere ezin onar daitezken esaera arrunt eta «jatorrez» betetzen baitu bere «Amabost egun Urgain'en»,adibidez, laugarren edizioaren 99-gn. paian: «Orduko, Jaungoikoak bakarrik zekien ura nun zan! Ura arrapatu nai izatea eta arrautz gorringoari danbolina jotzea ... gauza bera.»