Pedro Miguel Urruzuno
(Elgoibar, 1844 - Mendaro, 1923)
Abadea; bere erriko parroko izana, ta, gero, zartzaroan Mendaroko Agustiña-mojen kapellaua... Izlari ona ez baiña, sermoi-idazle bikaiña ei zan. Idazle lez, Ipuin-asmatzaille joria, ugaria: orduko euskal-aldizkaririk geienetan argitaratu zituzan ipuiñok, «AUSPOA Liburutegiak» batu ta eskeiñi deuskuz barriro (nn. 5, 28, 51)... Erriarentzat egiten eban, eta orregaitik bere euskera ta joskera oso errikoi, bizi, argi ta aberatsak dira. Oso ospetsuak dira bere Ijito-ipuiak...
«Umorea» be ez dau edozelangoa: «Euskal umoreari buruz, esan genezake oker aundirik gabe, Euskalerriak idazle gutxi izan dituala, oso gutxi ere, Urruzunok bezala "umore" berezi ori beren lan-egiñetan irauli dutenak...» (Antonio Arrue).